Kalamaria na zamku:
Ach pane wzacny, wzpominate
na wase slowa wabiwa?
I pozwani — tak me tu mate
a se mnou prosba tryzniwa.
Muze byt, ze neskromne
ja prani zrowna mam,
jedno je wsak nesporne
ze wdecna budu Wam.
Satrapold:
Wzdyt nebyt Was, tak zda se
by po mne slehla zem,
tu kazde prani Wase
jest pro me rozkazem.
Kalamaria:
Ja nezadam si hriwen wzacnych,
ni draheho kameni,
jen swobodu kdyz racte wratit
Atramentowi.
«Satrapold»:
On odpykat si winu ma
za jazyk swuj tak zpozdily…
Kalamaria:
Ze pil — jen tim jsem winna ja,
sklenky mysl zkalily.
«Satrapold»:
Toz stan se tedy po twe wuli,
kdyz Satrapold swe slowo dal.
Wsak neco tez mi slibis k wuli-
by s ducharenim skoncowal!
Dnes odpoledne na welbloudy
chci Te s sebou wzit,
to abych w lese nezabloudil,
doprowod Twuj mit.
Kalamaria:
Wy tusim zchuzku na zaprenou
si se mnou chcete dat?
To ladi dobre s lesni scenou
kdyz jste s kone spad.
Ac zda se mi to prapodiwne,
prece rada wyplnim,
kdyz pomohu tim z kobky temne
— Atramentowi!
